Dat ik iets heb met communicatie, dat is hopelijk al lang duidelijk geworden.
Dat ik pol en soc’er ben, is misschien minder geweten.
Mijn liefde voor de mens, voor de manier waarop we vorm geven aan de maatschappij en vervolgens aan politiek doen, zit er al in van kindsbeen af.

Wanneer beide liefdes samenkomen, wordt het pas helemaal interessant.
Naar aanleiding van de Coronacrisis heb ik me de laatste tijd al vaak afgevraagd hoe de bedenker van de naam Agalev zich op dit ogenblik moet voelen.

Agalev, je weet wel, die voorloper van wat Groen nu is.
Agalev, het stond voor Anders Gaan Leven, de dingen op een andere, waarden-volle manier gaan aanpakken. Met een andere blik naar de dingen kijken, ter linkerzijde onze klassieke manieren van denken ter discussie stellen.

Het is een gedachtengoed dat perfect aansluit bij wat vele mensen momenteel denken bij het verteren van de Coronaperikelen. Velen vragen zich intussen af of het allemaal nog zo jachtig moet, of we allemaal wel mee moeten stappen in de rat race, of het dat allemaal wel waard is. Of we niet anders moeten gaan leven, met andere woorden.

De vaststelling is alleszins dat het als onderneming en organisatie belangrijk is om de focus aan te houden. Eens je een koers uitgezet hebt, heb je er alle baat bij om op dezelfde nagel te blijven kloppen.

Om de nieuwe dynamiek in een organisatie te beklemtonen, wordt hierbij vaak voor een nieuwe naam gekozen. Dat kan handig, nodig en nuttig zijn als je een andere koers wil varen, als je nieuwe marktsegmenten wil aanboren of nieuwe sectoren wil aansnijden.
Dan staat die nieuwe naam symbool voor een nieuwe aanpak of product.

Maar als je koers niet fundamenteel wijzigt, als die focus niet drastisch verandert, dan zal ik niet snel aansturen op een andere naam. Dan bouw ik liever aan een ander verhaal rond dat merk, dan aan een ander merk.

Agalev, het zou een goede naam zijn voor een nieuwe politieke beweging.
Graag gedaan, meneer Lachaert…

Er is al veel te doen geweest over onze terugkeer naar een nieuwe maatschappij.
Het post-Coronatijdperk zou radicaal anders zijn, de jachtigheid zou eruit gaan, er was zelfs al sprake van het einde van het kapitalisme.

Nu het maatschappelijk leven zich stilaan herneemt en meer en meer sectoren terug draad (mogen) opnemen, wordt stilaan duidelijk dat het misschien allemaal toch niet zo’n hoge vlucht zal nemen. Logisch ook. We zijn immers wie we zijn en in het zuiden van West-Vlaanderen betekent dat vooral noeste werkers. Altijd ‘voor de vooruit’.
Niet verwonderlijk dus dat we vrij snel dreigen te vervallen in de lange werkdagen van weleer.

Betekent het dat er niets zal veranderen? Dat zeg ik niet. Volgens mij zal er een duidelijk spoor van menselijkheid blijven hangen in de manier waarop we met elkaar omgaan. Dan heb ik het niet alleen over ons dagelijks gedrag waarbij we meer interesse zullen hebben voor elkaars bekommernissen, elkaars gezondheid en paraatheid.
Ik heb het ook over de klemtonen die we in toekomstige communicatie en marketing zullen leggen. Waar voorheen communicatie vooral productgerelateerd was (de beste kwaliteit voor de beste prijs) zie ik daar nu een bijkomende laag ontstaan: het mensgerichte (wie zit er achter het product?).

Dat merk je in het hele debat rond lokale handel, de korte keten en producten van hier.
De herkomst van wat we kopen en consumeren wordt belangrijker en belangrijker.
Sommigen noemen het een waardenverhaal, hebben het al snel over ethisch of maatschappelijk verantwoord ondernemerschap. Dat klopt voor een deel, maar houdt altijd het risico in dat we de moraliserende toer opgaan, dat het vingertje de lucht in gaat waarbij afkeuring om de hoek loert als je toch voor iets anders opteert.
De goed en fout-discussie, weet je wel.

Daarom denk ik dat de klepel elders hangt, met name bij het menselijke.
Wie schuilt er achter een product, wat is de droom en het persoonlijke verhaal erachter, wat wil die ondernemer ermee bereiken en welke filosofie wil hij ermee realiseren…?
Dat is wat mensen en consumenten meer en meer interesseert, zo detecteer ik.

En ik kan het alleen maar toejuichen. Ooit zei Peter Hinssen dat Digitaal het nieuwe normaal was. Nu we die kaap aan het ronden zijn, hoop ik dat Menselijkheid het nieuwe normaal wordt. Want het betekent dat er ook ruimte komt voor welgemeende interesse in elkaars doen en laten. En voor warme verhalen die op hun beurt voor een warme maatschappij zorgen…

De afgelopen weken had ik het ontegensprekelijke genoegen om samen met gastheer Wim Opbrouck de openingsshow van Sinksen 2020 in elkaar te schrijven.
Een heel fijne opdracht, al was het even zoeken naar de juiste toon.

“Ontwikkel een virtueel alternatief voor het openingsspektakel van Sinksen en zorg ervoor dat mensen met een feestgevoel het verlengde Sinksenweekend induiken.”
De opdracht leek eenvoudiger dan ie was. Want het zouden geen Sinksen worden zoals tevoren en we moesten de mensen ook die illusie niet voorhouden. Daarvoor is het stadsslenteren en op de bots samen met vrienden een terrasje doen, te leuk en verrassend. Daarvoor is het op een te klein plein samengedromd naar iets te luide muziek luisteren, te fijn. Daarvoor is het kuieren op een rommelmarkt en er meestal waardeloze spullen kopen, te ontspannend. Neen, the real stuff kon het nooit worden.

En dus gingen we voor gewone, verdomd goede stadstelevisie met een moment supreme van verbondenheid. Daarvoor zorgden de vele kaarsjes, lichtjes, potten, pannen en aanstekers, natuurlijk rijkelijk overgoten met een weldadig vuurwerk.
En de goede stadstelevisie? Daar zorgden sterk camerawerk, een ongemeen goede logistieke ploeg en… zoveel fijne stadsverhalen voor.

Een danseres met Poolse roots, een kapel waar mensen al bijna 300 jaar bidden tegen de koorts, een Eritreeer die toont dat integratie wel kan, een jeugdsubcultuurcollectief dat van Kortrijk een urban place aan de Leie maakt of een open zwembad dat historie ademt, het zijn maar enkele van de stories die we graag lieten passeren.

Enkele, want er liggen er zoveel meer voor het rapen.
Zoveel mooie, intrigerende, verrassende, ontspannen, oprechte verhalen die onze kijk op de wereld zoveel mooier maken. Want geloof me, het is niet allemaal kommer en kwel.
Corona en andere beestjes willen ons dat graag doen geloven, maar het is niet zo.

Liever neem ik mijn toevlucht tot die vele stadsverhalen uit de stad waar ik zo trots op ben.
En ik hoop van u hetzelfde…