11 oktober 2008. Op zijn verkiezingscampagne doorheen de States ontmoet Barack Obama ene Samuel Joseph (Joe) Wurzelbacher. Die schotelt hem de vraag voor wat de gevolgen van Obama’s belastingplannen zouden zijn voor zijn loodgietersbedrijf.
Obama reageert enigszins onwennig, maar in de opeenvolgende TV-debatten groeit de vraag van Wurzelbacher wel uit tot een van dé topics. Bij elk voorstel dat gelanceerd wordt door deze of gene kandidaat, wordt verwezen naar Joe the Plumber.
Wat zou Joe hiervan denken?
Het zorgde destijds voor een verkiezingscampagne die vrij dicht bij de Amerikaanse bevolking stond. Onder druk van de media probeerden de verschillende kandidaten – de een al beter dan de andere – hun beleid te vertalen naar de leefwereld van Joe the Plumber. Het zorgde stuk voor stuk voor bevattelijke voorstellen.
Als je het niet kon uitleggen in de woorden van Joe, dan was je gezien…
Intussen zit ons land al meer dan een zwangerschap lang zonder regering.
Een stellingenoorlog is ons deel. Meer confederalisme versus unitarisme, een basispensioen voor iedereen versus een liberalere aanpak.
De grote begrippen vliegen in het rond, terwijl het eigenlijke debat nauwelijks ergens over gaat. Intussen groeit de kloof tussen burger en politiek.
Waarom? Mede omdat de politiek er niet in slaagt een Fred de Metser te verzinnen.
Zolang politici niet kunnen uitleggen wat de impact van hun voorstellen op de dagelijkse leefwereld van de burger zal zijn, dan zal die kloof alleen maar groeien, vrees ik.
Nochtans is het een marketingtechniek die al sinds jaar en dag toegepast wordt.
Net zoals dé burger of dé kiezer niet bestaat, bestaat immers ook dé klant niet.
En dus kruipen strategische marketeers graag in de huid van de klant.
Met behulp van de zogenaamde buyer persona-techniek, ontleden we de klantenervaringen van een heel concreet persoon en onderzoeken we welke vreugdemomenten er zoal zijn en waar het nog beter kan. Dat doen we niet door ‘dé senior’ voor ogen te houden, maar door de 67-jarige Frans uit Langemark-Poelkapelle erbij te nemen. Zo kom je vaak tot verrassende inzichten.
Inzichten die ik eigenlijk ook de politiek toewens. Als de politiek zijn stellingen nu eens zou verlaten en de burger centraal zou stellen? Als we nu eens de reële impact van voorstellen op het dagelijks leven van ons allen tot voorwerp van het debat zouden maken? Zouden we dan niet sneller een brede consensus vinden?
Zou dan niet sneller een breder draagvlak groeien voor een slagkrachtige regering?
Het is het overwegen waard, volgens mij.
Bel me, de flipchart staat klaar 🙂
korttom.be 