Waarom ik me voortaan verhaler noem…

Het leven van een content marketeer, het is niet makkelijk.

“Content watte?”, is de reactie die ik steevast van leken krijg als ze vragen waar ik mijn dagen mee vul. Dan volgt een hele uitleg over mijn passie als verhalenverteller en tekstschrijver. Als ik dat exposé kan afmaken, dan kunnen mensen zich voorwaar een beeld vormen van wat een content marketeer zoal doet.
Maar vaak zie ik ze al afhaken vooraleer ik die kans krijg.
Als ik helemaal gewaagd en exotisch doe en het woord ‘storyteller’ in de mond durf te nemen, is het hek helemaal van de dam.
Dan pas besef je als marketeer dat er nog een leven is buiten de marketing :-).

Vroeger was het makkelijker. Als leerkrachten aan mijn kinderen vroegen wat hun papa deed voor de kost, dan zeiden ze gewoon ‘communicatieverantwoordelijke’.
Dat was lekker simpel: dat was iemand die verantwoordelijk is voor de communicatie in een bedrijf of organisatie. Daar konden mensen zich iets bij voorstellen.

En dus moest ik wel op zoek naar een volwaardig alternatief voor content marketeer of storyteller. Iets waar mensen zich wel iets kunnen bij voorstellen. Of een term waarbij ze minstens geprikkeld worden om te vragen wat het dan wel inhoudt?

Gelukkig bestaan er nog files, want het was in een van die verkeersopstoppingen dat een nieuw begrip in me opkwam. Ik kauwde, herkauwde en glimlachte.

“Verhaler”, ja, niet slecht eigenlijk.

Want dat is eigenlijk wel wat ik doe: verhalen vertellen.
Daarom niet noodzakelijk mijn eigen verhalen, maar bij voorkeur die van anderen.
Daarom niet strikt genomen volledige verhalen, maar soms ook fragmenten die een grotere identiteit bloot leggen.

“Verhaler, lijkt dat niet teveel op vertaler?”, hoor ik negatief ingestelde kwatongen meteen vragen?
Jawel, het lijkt er inderdaad sterk op, maar weet je, dat hoeft helemaal geen probleem te zijn. Want eigenlijk voel ik me vaak een vertaler. Ik doe niets liever dan in de huid te kruipen van boeiende mensen en organisaties om er te gaan graven naar hun boodschap. Om vast te pakken waar zij voor leven.
En heel vaak ook om in bevattelijke woorden te zeggen wat zij zelf niet kunnen.
Vertalen dus.
Want de klant staat centraal en het is aan ons om de de boodschap zo bevattelijk en aantrekkelijk te vertalen naar hem.

Voila, ‘verhaler’ wordt het dus.

Zouden mijn kinderen nu content zijn?
Of moet ik het voor hen nog eens vertalen, die term?