Dat ik iets heb met communicatie, dat is hopelijk al lang duidelijk geworden.
Dat ik pol en soc’er ben, is misschien minder geweten.
Mijn liefde voor de mens, voor de manier waarop we vorm geven aan de maatschappij en vervolgens aan politiek doen, zit er al in van kindsbeen af.
Wanneer beide liefdes samenkomen, wordt het pas helemaal interessant.
Naar aanleiding van de Coronacrisis heb ik me de laatste tijd al vaak afgevraagd hoe de bedenker van de naam Agalev zich op dit ogenblik moet voelen.
Agalev, je weet wel, die voorloper van wat Groen nu is.
Agalev, het stond voor Anders Gaan Leven, de dingen op een andere, waarden-volle manier gaan aanpakken. Met een andere blik naar de dingen kijken, ter linkerzijde onze klassieke manieren van denken ter discussie stellen.
Het is een gedachtengoed dat perfect aansluit bij wat vele mensen momenteel denken bij het verteren van de Coronaperikelen. Velen vragen zich intussen af of het allemaal nog zo jachtig moet, of we allemaal wel mee moeten stappen in de rat race, of het dat allemaal wel waard is. Of we niet anders moeten gaan leven, met andere woorden.
De vaststelling is alleszins dat het als onderneming en organisatie belangrijk is om de focus aan te houden. Eens je een koers uitgezet hebt, heb je er alle baat bij om op dezelfde nagel te blijven kloppen.
Om de nieuwe dynamiek in een organisatie te beklemtonen, wordt hierbij vaak voor een nieuwe naam gekozen. Dat kan handig, nodig en nuttig zijn als je een andere koers wil varen, als je nieuwe marktsegmenten wil aanboren of nieuwe sectoren wil aansnijden.
Dan staat die nieuwe naam symbool voor een nieuwe aanpak of product.
Maar als je koers niet fundamenteel wijzigt, als die focus niet drastisch verandert, dan zal ik niet snel aansturen op een andere naam. Dan bouw ik liever aan een ander verhaal rond dat merk, dan aan een ander merk.
Agalev, het zou een goede naam zijn voor een nieuwe politieke beweging.
Graag gedaan, meneer Lachaert…